Prolog

   Było ciepłe letnie popołudnie. Słońce wiodło prym na sklepieniu niebieskim i wzięło pod swoje skrzydła całą Wielką Brytanię. Chmury próbowały z nim walczyć i mimo, że momentami udawało im się przyćmić blask największej gwiazdy, to w ostatecznym starciu nie miały najmniejszych szans.

   Ptaszki ćwierkały wesoło, poprawiając nastroje i obdarowując ludzi swoim angielskim trelem. Wiatr poruszał konarami drzew, a także muskał skórę stojącej na balkonie kobiety. Otulał ją subtelnym dotykiem i unosił tkaninę szyfonową, którą była okryta. Wznosił jej długie brązowe włosy, bawiąc się z nimi i prowadząc w rytm znanej tylko jemu melodii, niczym kochanek trzymający w objęciach sens swojego życia.

   Zmrużyła powieki, opierając się rękoma o marmurową balustradę i odetchnęła głęboko. Uniosła prawą dłoń i opuszkami palców próbowała lustrować kontury swojej twarzy. Jej drobne paluszki zaczęły zsuwać się na dół, pokonując krętą drogę na kobiecym ciele. Kąciki ust nieznacznie uniosły się, kiedy splotła ze sobą obydwie dłonie. Otworzyła nagle oczy, których tęczówki miały ciepłą, miodowo brązową barwę. Schyliła głowę dając ciche pozwolenie swojemu niewidzialnemu partnerowi na dalsze prowadzenie jej w upragnionym przez niego tańcu. Uśmiechnęła się czule, gdyż myśl o dzieleniu swojego ciała na kilka miesięcy z malutką istotką czyniła ją najszczęśliwszą żyjącą istotą.

   Przez otwarte szklane drzwi balkonowe obserwował ją postawny, młody mężczyzna. Opierał się plecami o chropowatą ścianę pomalowaną na kremowo. Jego ciemne włosy były w całkowitym nieładzie i choć często pojedyncze kosmyki opadały mu na czoło zasłaniając widok, nie ścinał ich wiedząc, jak bardzo ona je uwielbiała. Skrzyżował ręce na piersi i w milczeniu napawał się intymnym widokiem.

   Uśmiech błąkał się na przystojnej twarzy. Biała koszula i spodnie od garnituru dodawały jego postaci powagi, a także dostojności. Pozwalał przyszłej matce na samotne obcowanie z własnym ciałem i noszącą pod sercem istotką, lecz w pewnym momencie poczuł chęć wzięcia jej w ramiona.

- Nie jest ci zimno? – zapytał z troską, trzymając niedbale przewieszoną marynarkę przez ramię.

   Rzuciła mu krótkie spojrzenie w którym zamknęła całą siłę uczucia, jakim go darzyła. Pokręciła głową, a rozwiane włosy zatańczyły zaskoczone zmianą partnera.

   Na ciele kobiety pojawiły się dreszcze, kiedy chłodne palce ukochanego ułożyły się na jej ramieniu. Była w białej bieliźnie, okryta cienką strukturą błękitnego szyfonowego szala, ale nie było jej zimno. Mężczyzna błędnie zignorował reakcję jej ciała, bowiem otulił ją swoją marynarką i stanął tuż za nią tak, że czuła przyspieszony oddech obok ucha.

   Niepewnym ruchem objął ją w pasie. Schował twarz w jej włosach i zamknął oczy wdychając brzoskwiniową woń. Ułożył dłonie na brzuchu i masował go delikatnie.

- Spokojnie, kochanie. Hermiona już niedługo będzie z nami – zapewniła go kobieta.

~*~*~*~

- Mamusiu, a musicie jechać? – trzyletnia dziewczynka zmarszczyła czoło, posyłając światu groźne spojrzenie przybierające postać zmrużonych powiek i wydętych ust. Wymierzyła palcem wskazującym w postać wyższej kobiety i w ramach protestu tupnęła ostentacyjnie prawą nogą w podłogę, którą stanowiły orzechowe panele.

   Brązowe lekko kręcone włosy ozdobione były białą przepaską. Ubrana w beżową sukienkę w biało różowe groszki, białe rajstopy i kremowe baletki wyglądała bardzo schludnie, a także podkreślone zostało piękno dziecięcego wieku.

- Kochanie – dorosła kobieta odłożyła trzymaną w ręku bluzkę, którą zamierzała umieścić w niemal gotowej do wyjazdu walizce, i przykucnęła obok córki. Dziewczynka uśmiechnęła się, jednak w porę zdążyła się zreflektować. Dorośli byli prostymi istotami, wystarczyło odpowiednio wyczuć moment i dać im wówczas do zrozumienia, jak bardzo raniące było ich postępowanie. Hermiona już dawno zrozumiała, że jeżeli czegoś bardzo pragnęła to najlepiej było na wszelakie możliwe sposoby pokazać, że życie bez tego było pozbawione głębszego sensu.

- Wies dobze, ze nie lubię jak jeździs – spuściła główkę i zacisnęła małe piąstki.

- Skarbie, za kilka dni będziemy z powrotem – rodzicielka zamknęła w jednej dłoni rączki córki. Mała szatynka zmarszczyła czoło i pokręciła głową.

- Ale pzez ten cas będę u cioci, a pseciez Tom mnie nie lubi.

- Tom jest twoim kuzynem, myszko. I bardzo cię lubi..

- Nie! – rozszerzyła oczy z przejęciem. Wszystko co mówiła traktowała bardzo poważnie, dlatego też jej rodzice starali się nigdy nie śmiać z jej wypowiedzi nawet, jeśli były uroczo zabawne. – Psysedł taki chłopcyk do niego i on mówił ze Tom będzie moim męzem, a ja nie chcę!

   Pani Granger uśmiechnęła się jedynie delikatnie. Zamierzała odpowiedzieć córce, jednak rozległ się dźwięk dzwonka.

- Jak psyjechała ciocia to jestem, a jak jest Tom to nie wies gdzie jestem i nie ma mnie, dobra?

   Kobieta pocałowała córkę w czoło i podeszła do frontowych drzwi, natomiast Hermiona schowała się za kanapą. W bajkach często widziała ludzi, którzy obserwowali innych z ukrycia i w tamtym momencie poczuła się jak prawdziwy detektyw. Chociaż widoczny był cały czubek jej głowy, to zdawało jej się, że dla innych pozostawała niewidzialna.

   Do środka weszła średniego wzrostu blondynka z włosami upiętymi w koka. Miała na sobie niebieską sukienkę w kolorowe wzory. Tuż obok nie stał pięcioletni Tom, który w ogrodniczkach do kolan i zielonej bluzce rozglądał się po pomieszczeniu. Hermiona uśmiechnęła się triumfująco – skoro ciocia postanowiła przyjść z Tomem to istniał cień szansy, że rodzice zabraliby ją ze sobą. Mama przecież obiecała, że jej nie wyda, a w innym przypadku również i ciocia nie mogłaby wiedzieć o jej faktycznej obecności!

   Plan miał wielkie szanse na powodzenie dopóki, dopóki do salonu nie wszedł tato. Dziewczynka od razu zaczęła podejrzewać, że najważniejszy mężczyzna życia zepsuje jej marzenie… i tak się właśnie stało.

- Tu się chowasz, księżniczko! – rozłożył szeroko ramiona i uniósł ją do góry.

   Hermiona próbowała się wyrwać, ale pan Granger najwidoczniej nie zrozumiał, że przyczyniał się właśnie do jej klęski i wydawało mu się, że dziewczynka chciała się z nim bawić. Owinął jej krótkie nóżki wokół własnej talii, podparł jedną rękę na jej pośladkach, a drugą uchwycił dłoń córeczki.

- Pięknie dziś pani wygląda, królewno. A taniec z panią, oh, wyborny! Jeszcze nigdy nie miałem okazji prowadzić tak cudownej dziewczyny! – wirował po całym salonie, a Jane, jego siostra i siostrzeniec wpatrywali się w nich z rozbawionymi minami.

   Hermiona roześmiała się radośnie. Tato sprawił, że prawie zapomniała o cioci, która miała ją przyjąć pod swój dach na cztery dni, czyli na czas wyjazdu rodziców na konferencję. Kiedy jednak mężczyzna zatrzymał się, chcąc podnieść córeczkę wyżej, gdyż ta nieco się osunęła, Hermiona gwałtownie zeskoczyła na podłogę.

- Tata, jestem jus za duza na takie coś! – krzyknęła, starając się, aby jej słowa dotarły do uszu kuzyna.

   Pan Granger pokiwał głową i posłał swojej żonie spojrzenie mówiące, że jeszcze chwila a wybuchnie śmiechem. Umówili się jednak już dawno, że nigdy nie będą bagatelizowali słów swojego dziecka, chwieli bowiem aby wyrosła na mądrą i pewną siebie kobietą. Mogli ze spokojem wyprowadzać ją z błędu, ale nie mogli dać do zrozumienia, że nie traktują jej jak równej sobie.

- Oczywiście – ukłonił się z kurtuazją.

- Ceść ciocia! – Hermiona, mimo że nie pragnęła wcale oddzielać się od rodziców, to lubiła swoją krewną. Niechętnie podała dłoń także kuzynowi. – Mama, mogę jechać z wami? – po raz ostatni próbowała wpłynąć na decyzję dorosłych.

- Skarbie, za kilka dni wrócimy i wtedy pojedziemy razem na długą wycieczkę, co ty na to?

   Pokiwała głową. Nie znaczyło to jednak, że dała się przekupić. Próbowała tylko udawać, że jest już na tyle dorosła iż nie boi się spać z dala od rodziców. Kuzyn przecież nie mógł wiedzieć, że prawda była inna!

- W tej torbie są ubrania dla niej – Jane wręczyła kobiecie granatową torebeczkę.

- Księżniczko, daj mi całuska na drogę – tato pochylił się obok Hermiony i złapał jej rączki.

- Ci rodzice – pokręciła głową w stronę Toma i ścisnęła tatę. Mężczyzna pogłaskał ją po włosach i pocałował w czoło. Mama również pożegnała córkę, która wydawała się nad wyraz spokojna.

   Kiedy ich córka wyszła w końcu z domu, stanęli przy oknie i obserwowali jak zmierzała do zaparkowanego tuż na ich podjeździe samochodu. Udało jej się usiąść w foteliku, jednak siostra George'a przypięła ją pasami.

- Hermionka jest taka samodzielna – Jane przytuliła się do ukochanego. – Jest najpiękniejszym, co nam się przytrafiło.

- Obydwie jesteście moim szczęściem.

» Rozdział I