Rozdział IV

   Hermiona od samego początku czuła, że sprawa z Malfoy’em nie wygląda dokładnie tak, jak przedstawiła ją Ginny. Nie miała pojęcia dlaczego rudowłosa postanowiła kłamać, czy po prostu zachować część prawdy tylko dla siebie, ale czuła jednocześnie, że była winna przyjaciółce sprawiedliwość. Panna Weasley najpewniej musiała mieć własne powody, być może mogłoby to ją w jakikolwiek sposób obciążać lub – w co Granger była skłonna uwierzyć – Malfoy znalazł bardzo czuły punkt u Ginny i postanowił ją szantażować. Nie mniej jednak przyjaciółka miała, być może, jeździć na wózku i szatynka nie zamierzała pozwolić Malfoy’owi na ucieczkę od konsekwencji.

   Przez cały tydzień jednak nie miała czasu, aby spokojnie rozważyć wszystkie możliwości i wymyślić sposób, w jaki mogłaby odkryć prawdę. Wiedziała, że - z pozoru nielogicznie - jest jednocześnie i sprytna, i zbyt mało spostrzegawcza, więc nie chciała bawić się w detektywa tylko po to, aby narazić się na pośmiewisko. Widząc jednak szydercze uśmiechy, które posyłał jej blondyn podczas posiłków w stołówce, rosła w niej chęć zemsty. Była zawsze niezwykle spokojną osobą, tym bardziej dziwiła się własnymi reakcjami, ale po części zrzucała to na zbliżające się końcowe egzaminy, które miały zadecydować o przyszłości.

   Kiedy w piątek, dokładnie tydzień po nieszczęśliwym wypadku, usiadła w stołówce wraz z Harry’m i Ronem, i zauważyła wchodzącego Malfoy’a, który wraz ze swoimi przyjaciółmi zajął miejsce kilka stolików dalej, początkowo starała się na niego nie zwracać uwagi. Ron jednak, gdy tylko widział blondyna, zaciskał dłonie w pięści, jednak miał jeszcze w sobie dostateczne pokłady kontroli.

- Najchętniej zrobiłbym mu operację plastyczną tej parszywej buźki – warknął. Hermiona westchnęła. No to tyle po samokontroli. Wcale się jednak przyjacielowi nie dziwiła – spośród ich trójki tylko Harry zdawał się całkowicie wierzyć w wersję Ginny, chociaż – jak sam przyznawał – miała pewne znaczące luki.

- Ron, nie mogę zrozumieć jednego zadania z fizyki… - zaczęła, próbując odciągnąć myśli rudowłosego przyjaciela od nieprzyjemnego tematu. Sama oczywiście podzielała jego chęci wykazania się jako chirurg, chociaż nie mogła tego przyznać głośno. – A najdziwniejsze jest to, że to z drugiej klasy, wszystkie polecone przez profesorów zdążyłam już przerobić, tylko to jedno…

- Jasne – skinął głową. Po chwili westchnął i spojrzał na własny talerz.

- Czyli jutro jedziemy do Ginny, tak? – zapytał Harry, uważnie lustrując twarz szatynki. Nie był jeszcze u rudowłosej mimo, że tak często zaznaczał, jak ważne jest dla niego zobaczyć przyjaciółkę. Hermiona spojrzała na niego smutno, ale kiwnęła głową.

   Do końca obiadu nie odezwali się do siebie. Hermiona skończyła jako pierwsza i oznajmiła, że zamierza jeszcze raz przyjrzeć się zadaniu i jeśli tym razem jej się nie uda, to przyjdzie do Rona. Zanim wyszła, spojrzała na stół, przy którym siedział Draco Malfoy wraz z Blaisem, Pansy, Crabbem i Vincentem. Blondyn wyczuł doskonale, kiedy szatynka patrzyła na niego i zerknął prosto w jej oczy. Uniósł prawą brew i posłał jej cyniczny uśmiech. Zmarszczyła gniewnie czoło i wyszła, nie zaszczycając już nikogo nawet subtelnym spojrzeniem.

   Kiedy zniknęła za drzwiami, westchnęła głęboko. Wiedziała, że nie miała łatwego zadania… ale z drugiej strony była Hermioną Granger. Nigdy się nie poddawała.

   Oczywiście nie było żadnego zadania. Serce panny Granger biło co prawda tylko dla matematyki, ale nie mogła powiedzieć, aby fizyka była dla niej czarną magią. Już od kilku miesięcy rozwiązywała mnóstwo zadań, więc czuła, że jeśli jakimś cudem wszystko nie wyleci z jej głowy, to nie będzie tak źle.

   Postanowiła jednak odwiedzić bibliotekę. Nie liczyła na żaden cud czy też nadzwyczajne natchnienie – lubiła tam przebywać, ponieważ wśród książek czuła się bezpiecznie. Poza tym rozpoczął się weekend, więc uczniowie niekoniecznie myśleli o nauce, dlatego też biblioteka była wówczas rzadko odwiedzanym miejscem, a jednak spokoju panna Granger pragnęła nade wszystko.

   Przywitała się grzecznie z bibliotekarką, wymieniając przy okazji opinie na temat najnowszej książki Narcyzy Malfoy, którą pani Pince już od samego początku pokochała. Hermiona niekoniecznie pragnęła w tamtym momencie rozmowy o kimkolwiek, kto nosiłby nazwisko Malfoy, ale nie zamierzała być niegrzeczna tym bardziej, że jeśli ktokolwiek w szkole pałał od niej sympatią, to byli to profesorowie czy też bibliotekarka. Szatynka skończyła najnowszą powieść Narcyzy i uważała, że akurat tym razem pewne wątki były nielogiczne, chociaż nie miała pojęcia, czy mówiła to ze względu na fakt, że wierzyła w swoje słowa, czy też dlatego, że chciała w jakimś stopniu zrobić na złość wiecznie perfekcyjnemu Malfoy’owi. W pewnym momencie do bibliotekarki przyszła profesor McGonagall prosząc panią Pince o znalezienie odpowiednich książek na poniedziałkowe zajęcia dla drugiej klasy, więc Hermiona, pożegnawszy się uprzednio, poszła na sam koniec dużego pomieszczenia. Znajdowało się tam kilka stolików i krzeseł, szatynka miała nawet ulubione miejsce, które zakryte było niemal całkowicie przez regały i oferowało całkowitą ciszę. Niedaleko było długie okno i Hermiona lubiła czasami siadać na parapecie, czytać książkę lub wpatrywać się w błonia, na które miała wówczas doskonały widok. Oczywiście takie zachowanie nie zyskałoby aprobaty bibliotekarki, jednak na całe szczęście panna Granger była skutecznie broniona przez liczne regały.

   Wówczas wybrała pierwszą lepszą książkę z najbliższej półki i zaczęła ją kartkować. Podparła głowę na dłoni i beznamiętnym wzrokiem lustrowała kolejne stronice. Nie zwracała uwagi na treść, a drobny druk zdawał się układać przypadkowe słowa w dziwnej kolejności. Westchnęła głęboko, pokręciła głową i schowała twarz w dłoniach. Lśniące brązowe włosy osunęły się i stworzyły dodatkową osłonkę. Kilka minut później, gdy zamierzała wyjść, dziwna rozmowa pomiędzy dwoma osobami schowanymi za jednym z regałów zwróciła jej uwagę. Szanowała prywatność, ale pamiętając o wypadku sprzed tygodnia, nazwisko Ginny, które niejednokrotnie zostało wymienione, zachęciło ją do przysłuchiwania się.

- Jak myślisz, Malfoy wywinie się?

   Zaczęła szybciej oddychać. A więc słusznie podejrzewała, że Malfoy nie był bez winy.

- Oczywiście, a czy jego starzy kiedykolwiek dopuścili by do tego, żeby splamić jego imię?

   Starała się poruszać niemal bezszelestnie. Co prawda słyszała wymianę zdań pomiędzy dwoma osobnikami, ale mówili dość cicho, a nie chciała przegapić nawet drobnej informacji. Wyciągnęła z półki na wysokości swojej głowy kilka książek, jednak nadal tyle, aby pozostać niezauważoną. Stanęła bliżej regału i nasłuchiwała.

- Myślę, że w pewnym momencie ktoś sypnie…

   Kiedy odwróciła delikatnie głowę spostrzegła, że stał tam Gregory i Vincent. Wydawali się być niezwykle poruszeni i jakby wystraszeni. Tak bardzo martwili się o bezlitosnego kumpla?, przemknęło przez jej myśl.

- Kto? Ruda doskonale wie, gdzie jest jej miejsce i nie będzie wsypy.

   Hermiona zacisnęła pięści.

- A Granger?

- Co z nią?

- Widziałeś, jak ciska gromami w Draco. Ewidentnie musi czuć, że coś nie gra…

- Daj spokój! – Gregory niemal krzyknął, w porę się jednak zreflektował. Był ewidentnie rozbawiony, a Hermiona poczuła jeszcze większą złość. Uważali ją za kretynkę? – Nawet, jeśli cokolwiek próbowałaby odkryć, to nie miałaby szans z Malfoy’ami.

- Weasley’owie nie są znowu jakimś głupiutkim klanem, którego nie stać na odpowiednią obronę w sądzie.

- Weasley’owie sądzą, że to co mówi ruda jest prawdą. Kto uwierzy głupiutkiej Granger? Nie ma nawet dowodów.

   W tamtym momencie najchętniej wyszłaby z ukrycia i przyłożyłaby każdemu. Złość gotowała się w niej niewyobrażalnie, w każdym momencie z trudem udawało jej się hamować. Była co prawda dziewczyną, ale nie myślała do końca racjonalnie. W normalnej sytuacji, kiedy chłopacy oddalili się, poszłaby do Harry’ego i Rona, opowiedziała wszystko, i wspólnie ustaliliby co robić, jednak… postanowiła iść za przyjaciółmi Malfoy’a. Od początku czuła, że Ginny nie mówiła prawdy! Wtedy jednak wiedziała, że była niemal o krok od wyjaśnienia całej sprawy.

   Złość co prawda zawładnęła nią, ale zachowała jeszcze resztki rozsądku. Starała się więc iść za nimi ale tak, by nie mogli jej zauważyć – bezszelestne poruszanie się opanowała do perfekcji, poza tym miała baletki, dzięki którym jej kroki były nie do usłyszenia, nawet w korytarzach.

   W pewnym momencie zatrzymali się i weszli do jakiejś klasy. Westchnęła i rozejrzała się. Korytarz był bardzo długi i ciemny, gdyż jedynie w nocy włączano boczne lampki, które mimo wszystko nie gwarantowały wielkiej widoczności. Ściany pokryte licznymi obrazami zawsze kłóciły się jej z całkowitym wystrojem szkoły, ponieważ wyglądały nieco tandetnie z powodu swojego przepychu, ale z drugiej strony po trzech latach mieszkania w murach Hogwartu przyzwyczaiła się do takiego stanu. Podłoga marmurowa przykryta dywanem mimo wszystko ziębiłaby w stopy, gdyby ktokolwiek postanowił przejść się po niej bez butów.

   Hermiona ponownie się rozejrzała. Drzwi do klasy były nieco uchylone, a na korytarzu nie było nikogo, więc nieśmiało podeszła do nich. Stanęła dość blisko, jednak nie na tyle, aby cokolwiek usłyszeć. W pewnym momencie poddała się i zamierzała właśnie odejść, gdy nagle z klasy wyszedł Crabbe. Uśmiechnął się cynicznie na jej widok, natomiast szatynka gwałtownie odwróciła się i zamierzała odejść. Serce zaczęło jej mocniej bić. Czyżby zdradziła się jakimś niepotrzebnym ruchem?

- Granger, no kto by pomyślał, że interesujemy cię w takim stopniu, aby nas śledzić – warknął, łapiąc ją za ramię. Próbowała się wyrwać, lecz ten wzmocnił uścisk i pociągnął ją do klasy. Mimo, że próbowała się uwolnić to jednak chłopakowi udało się ją wepchnąć na siłę do pomieszczenia. Zamknął drzwi na klucz i obserwował wraz z Goylem, jak zdezorientowana próbuje znaleźć inne wyjście.

   Widziała otwarte tuż przy biurku nauczyciela drzwi, które prowadziły do kantorka. Byli bowiem w sali chemicznej, tym bardziej więc zdawała się być przerażona, gdyż mając na uwadze atak Malfoy’a na Ginny, bała się, czy nie spróbują postraszyć jej jakimś specyfikiem.

- I co, pani detektyw, jak poszło ci śledztwo?

   Rzuciła im złowrogie spojrzenie, natomiast oni zdawali się bawić doskonale.

- Wiesz co, zostań lepiej przy tych swoich pieprzonych książeczkach, bo się do niczego innego nie nadajesz. Chociaż może… - Crabbe znalazł się niebezpiecznie blisko niej. Zacisnęła dłonie w pięści i czekała na dalszy rozwój wypadków. Wiedziała, że nie miała żadnych szans na ucieczkę, ale z drugiej strony nie mogła się poddać nawet bez minimalnych prób walki. Nie byłaby sobą.

   Chłopak pogłaskał ją delikatnie po policzku, a Hermiona wzdrygnęła się z obrzydzenia. Co prawda był dość zadbany, ale nie robił tego za jej przyzwoleniem. Nie było to jednak jeszcze takie tragiczne, jednak gdy objął ją i przysunął ciasno do siebie, kładąc rękę na pupie, zareagowała gwałtownie. Może nazbyt. Kopnęła go w krocze i uderzyła w twarz. Crabbe odsunął się gwałtownie i cały czerwony na twarzy zaczął rzucać przekleństwa w jej stronę. Goyle podbiegł do niej i zapominając całkowicie o panującym w domu zwyczajowi, na mocy którego nie podnoszono nigdy na kobiety ręki, uderzył ją z pięści w brzuch.

   Szatynka zachwiała się, opadając na podłogę i poczuła cisnące się do oczu łzy. Ból był okropny, początkowo nawet nie mogła złapać powietrza. Jednak gdy odzyskała już możliwość racjonalnego postrzegania świata, zobaczyła przed sobą kucającego Malfoy’a. Był dość zdenerwowany i zaniepokojony.

- Wypierdalajcie w tej chwili! – krzyknął na przyjaciół. – Jak zawsze spieprzyliście robotę, głąby!

   Goyle i Crabbe wyszli co prawda z pomieszczenia, ale zmierzyli pannę Granger dość zaskoczonym spojrzeniem. Czuli, że przesadzili, w końcu nie tak miało to wyglądać.

- Granger, możesz wstać?

   Pokręciła głową.

- Ja pierdolę, wasza cała durna gromada jest przeuroczo beznadziejna.

   Nawet nie protestowała.

- Musisz mi pomóc, zaprowadzę cię do lekarki…

- Nie, ale… ppo co? – wychrypiała.

   Draco pokręcił oczami.

- Myślałem, że masz trochę więcej oleju w głowie – westchnął. Dziewczyna zwijała się ewidentnie z bólu, więc starał się zapominać o jakichkolwiek konfliktach. Ułożył jej rękę na swoim ramieniu i pomógł jej wstać. Wtedy poczuła jeszcze większy ból. Widział grymas na jej twarzy i walkę ze samą sobą, aby się przy nim nie rozpłakać. Zaśmiał się w duchu z jej uporu, a po chwili zaczął analizować. Chociaż to była Granger, to była w potrzebie. Nie mógł jej tak po prostu teraz zostawić.

   Wziął ją na ręce i zaniósł do lekarki.

~*~

- Jak myślisz, jak długo jeszcze będzie zabijała cię wzrokiem? – Pansy Parkinson udawała, że zainteresowana jest zawartością swojego talerza, jednak ukradkiem spoglądała na Hermionę Granger. Szatynka co prawda wyglądała na pozór normalnie, jednak gdyby się wpatrywać w nią dłużej to zauważyłoby się złość i minę pod tytułem „Malfoy, zapłacisz za wszystko”.

- Myślę, że mam to gdzieś – wzruszył ramionami, ale posłał Granger cyniczne spojrzenie. Uwielbiał ją denerwować, a ostatnimi czasy dziewczyna sama stwarzała ku temu odpowiednie warunki. Zastanawiał się jedynie jak długo będzie żyła w błędzie, chociaż z drugiej strony jej upór w dążeniu do udowodnienia mu pozornej winy był zadziwiający. Nie miał pojęcia, czy może ruda opowiedziała jej jakąś dziwną wersję wypadków, pod wpływem której Granger zamierzała na siłę sprawić, aby cała wina spłynęła na niego, nie mniej jednak to bywało dość rozbrajające.

- Mnie to by wkurzało – Vincent pokręcił głową i wziął do ust kolejny kawałek swojego obiadu.

- Moglibyście zostawić ją w spokoju? – zapytał opanowanym głosem Blaise.

   Draco zmarszczył czoło. Owszem, słyszał o początku znajomości swojego przyjaciela z szatynką, która rozpoczęła się w nieco zasmucających warunkach i starał się właśnie przez wzgląd na jego osobę nieco hamować.

- O, wychodzi – mruknęła Pansy.

   Draco spojrzał na Hermionę i posłał jej wredny uśmiech przyozdobiony uniesioną brwią. Po chwili wyszedł także Blaise, który wykręcił się złym samopoczuciem. Draco jednak nie był tym zmartwiony – mieli z Vincentem i Gregorym idealny plan, który raz na zawsze miał wybić Hermionie Granger z głowy wymyślanie durnych, kryminalnych historyjek pod jego adresem.

   Udało mu się zdobyć klucz do sali od chemii, chociaż zdobyć w tym przypadku oczywiście nie ma nic wspólnego z uczciwością. Wuja Draco, profesor Serverus Snape, uczył chemii i szczęśliwie się złożyło, że Malfoy pewnego dnia, gdy był w drugiej klasie, znalazł w jego pokoju zapasowy klucz od sali. Nigdy wcześniej nie wykorzystywał tej możliwości, ale wówczas czuł, że to był odpowiedni moment.

   Nie spieszył się jednak. Crabbe i Goyle mieli w bibliotece wykonać część planu, a on miał początkowo czekać, by móc się w odpowiednim momencie włączyć do zabawy.

   Wszedł do pustej klasy, oczywiście uprzednio rozglądając się, czy nie ma żadnych nieproszonych gości i zamknął za sobą drzwi. Rozejrzał się po klasie, której ściany pokryte były różnymi tablicami chemicznymi, a także portretami znanych chemików. Białe, czteroosobowe ławki, wyposażone były w dwa zlewy, natomiast sprzęt i szkło laboratoryjne schowane były w szafkach pod ławkami, zabezpieczone kluczem. Nauczyciel trzymał wszystkie odczynniki chemiczne na zapleczu, do którego prowadziły osobne drzwi tuż przy jego biurku. Draco swojego czasu interesował się chemią, jednak ostatecznie zamierzał pójść na prawo i wybrał humanistyczne przedmioty, wiedział jednak, że jego wuja trzymał wiele niebezpiecznych substancji. Ich szkoła słynęła z niezwykłego profesjonalizmu na każdej płaszczyźnie, co prawda daleko było im do laboratoriów angielskich, ale mimo wszystko klasy, które wybrały chemię jako przedmiot wiodący, nie mogły powiedzieć o zbyt małej liczbie godzin przeznaczonych na praktykę.

   Westchnął i zaczął czytać biografię Roberta Boyle’a. Nie było to co prawda wymarzone zajęcie, ale wolał nie dotykać niczego.

   Ktoś nacisnął klamkę. Draco wzdrygnął się gwałtownie, jednak uspokoił się, gdy do pomieszczenia weszli Vincent i Gregory. Ten pierwszy skinął głową. Malfoy zaśmiał się i schował w kantorku. Nie pozostawało mu nic innego jak tylko czekać. Goyle usiadł na jednym z krzeseł pod oknem, a Crabbe stanął przy drzwiach, oczywiście tak, aby szatynka nie miała o tym pojęcia. Po upłynięciu umówionego czasu, chłopak wyszedł.

   Wrócił oczywiście z Granger, która zdawała się być przerażona. Draco nie słyszał co mówiła, ale widział jej złość, a także zdezorientowanie.

   Obserwował wszystko z rozbawieniem. Początkowo szło według planu – chłopacy mieli się z niej nieco ponabijać, a potem wyszedłby on, powiedział całą prawdę – skoro tak bardzo o nią prosiła – i ostrzec, że po raz ostatni toleruje takie traktowanie. Wbrew pozorom Malfoy nie lubił, gdy inni posądzali go o coś, czego nie zrobił. Nawet, jeśli to była Granger, która co prawda była inteligentna, ale jednocześnie dość porywcza. Właśnie tą drugą cechę wykorzystał – poprzez rozmowę Crabbe’a i Goyle’a mieli sprawić, aby złość urosła w niej do niewyobrażalnych rozmiarów, w efekcie czego zapomniałaby o zdroworozsądkowym myśleniu. Dla niego nie było tajemnicą, które miejsce dziewczyna lubiła w bibliotece. Sam lubił tam przesiadywać, a dodatkowo była dość przewidywalna – właśnie w tamtym pomieszczeniu rozpoczynała każdy weekend.

   Zamarł jednak, kiedy zauważył, jak Crabbe zaczyna się do niej przystawiać. Malfoy co prawda nie mógł się pochwalić, wbrew pozorom, zbyt bujnym doświadczeniem łóżkowym, gdyż jego jedyną partnerką była jego była dziewczyna, Astoria – która po półrocznym związku nadal czuła się jak wolna osoba i przespała się ze starszym od nich o rok chłopakiem – ale wiedział, że nigdy nie traktowałby kobiety w taki sposób. Starał się nie myśleć o miłostkach i zająć się wykształceniem, jednak po drodze nie zamierzał nikogo ranić – seks był dla niego nieodłącznym dodatkiem związku, ale z osobą, którą by pokochał. Nie chciał, aby jego przyszłą kobietę ktokolwiek traktował w taki sposób, w jaki wtedy traktował Crabbe Granger, więc wyszedł wcześniej, niż zaplanowali. Zanim zdążył jednak cokolwiek powiedzieć, Vincent uderzył ją pięścią w brzuch i szatynka osunęła się na ziemię.

   Pociemniało mu przed oczami.

- Do reszty zgłupieliście?!

   Podbiegł do dziewczyny. Nie pałał do niej specjalną sympatią, ale – do jasnej cholery! – była takim samym człowiekiem jak wszyscy inni i najwidoczniej w świecie cierpiała.

   Zdenerwowany kazał chłopakom wyjść. Starał się zmusić Granger do mówienia – chciał mieć z nią jakiś kontakt. Nie wiedział czym mogło skutkować uderzenie w brzuch, ale widząc jej stan domyślał się, że akurat u niej niczym przyjemnym.

   Kiedy niósł ją przez korytarze momentami czuł, że się przewróci. Nie była ciężka, ale miał do pokonania dość spory kawałek z pewnym obciążeniem. Chociaż nie należał do żadnej z drużyn sportowych, gdyż najzwyczajniej w świecie nie miałby czasu na treningi, to nie był chudziutkim chłoptasiem, lecz mimo wszystko było mu ciężko.

- Co jej się stało? – lekarka podbiegła do niego, gdy tylko przekroczył próg gabinetu.

- Ja… - Hermiona starała się coś powiedzieć, ale Draco ją ubiegł. Brzuch przestał ją już boleć w dość znaczącym stopniu, jednak czuła się niewyobrażalnie głupio. Zaczęła podejrzewać, że po prostu przesadziła w swoich oskarżeniach. Malfoy jej pomógł, tymczasem ona nie wierzyła w jego niewinność i była jedną z dwóch osób, które go posądzały… kto byłby w stanie od razu wybaczyć takiej osobie? Lub chociażby pomóc?

- Została uderzona w brzuch – położył ją na łóżku. Lekarka kazała mu wyjść, na co skinął głową.

   Gdy wyszedł z sali, usiadł na ławce. Nie zamierzał odpuścić Granger prawdy. Po to był cały trud – aby nieco się wystraszyła i poznała całą prawdę. Idioci Gregory i Vincent oczywiście spartolili wszystko, ale on zamierzał trzymać się planu.

   Dwadzieścia minut później wszedł do pomieszczenia. Lekarki nie było, a Hermiona leżała na łóżku przykryta białą kołdrą. Jej brązowe włosy rozrzucone były na całej poduszce. Oczy miała zamknięte, ale Malfoy podejrzewał, że nie śpi.

- Musimy chyba porozmawiać – powiedział dość nieprzyjemnym tonem.

   Granger jedynie kiwnęła głową. Wiedziała, że będzie musiała wyjaśnić całą sytuację. Nie zaszkodziła mu oczywiście w żadnym stopniu, ale zaczynała podejrzewać, dlaczego uknuli intrygę. A ona tak łatwo dała się podejść… chciało jej się płakać. Jeszcze nigdy nie znalazła się w równie upokarzającej sytuacji.

- Widzisz, jak łatwo jest oceniać innych?

- Draco, ja… - Malfoy uniósł prawą brew, ale przerwał jej. To, że nie powiedziała do niego po nazwisku wcale nie sprawiało, że nagle uwierzyłby w jej przemianę względem jego osoby.

- Zamiast zapytać o moją wersję, bo podejrzewam, że twoja była maksymalnie okrojona, wolałaś wysnuwać pochopne wnioski. A wiesz, co stało się naprawdę?

   Jeszcze godzinę temu powiedziałaby, że doskonale wie i postara się to udowodnić. Pokręciła głową.

- To twoja przyjaciółeczka próbowała mnie zepchnąć – wyjaśnił spokojnie. Szok na twarzy szatynki był niewyobrażalny, upajał się tym widokiem. – Nie sądzę, aby działała wówczas racjonalnie, aczkolwiek gdyby ktoś miał mieć jakieś pretensje, to myślę, że ja.

   Hermiona odwróciła głowę. Poczuła cisnące się do oczu łzy. Upokorzyła się przed nim, a tymczasem był niewinny… naprawdę niewinny.

- Ale…

- Żeby zaspokoić twoją ciekawość to wyjaśnię, że chodziło o ciebie. Ruda chciała mnie przekonać, że mam ci dać spokój… cóż, skarbie, czy czujesz się przeze mnie zaniedbana czy coś? Wiesz – uśmiechnął się figlarnie – możemy to naprawić.

   Hermiona pozwoliła mu kpić z siebie. Miała nadzieje, że w taki sposób zreflektuje się sama przed sobą.

- Wyjaśniłem jej spokojnie, że miłość nie wybiera i nie dam ci spokoju – westchnął. – Zaczęła mnie bić. Wiesz, co prawda ma niezły cios, ale nie dostatecznie mocny, by mi cokolwiek zrobić. Próbowała jednak stosować nieczyste zagrywki, jak ty dzisiaj – pokręcił głową – więc zaczęliśmy się szarpać. Chciała mnie popchnąć, tam były schody, więc się odwróciłem, ale wtedy Weasley mnie puściła i… - zamilkł. Nie musiał nic więcej dodawać.

   Zanim cokolwiek powiedziała, wyszedł.

   A ona wiedziała, że już nigdy nie spojrzy na siebie tak, jak wcześniej. Czuła też, że zhańbiła się w obliczu Malfoy’a, chociaż nigdy nie zależało jej nawet na jego aprobacie. 

» Rozdział V

 ____________________

Jeśli chodzi o te przeskoki czasowe to są one jak najbardziej przemyślane (w mniejszym czy większym stopniu) i nie przedłużam nimi nienaturalnie całego opowiadania. Mam ogólny pomysł co i jak połączę, a nie chcę też tak potraktować tego w stylu "no jak to, nie domyślacie się czemu tak jest?", więc wyjaśniam poprzez retrospekcje - troszeczkę dłuższe, zaczynają jakby żyć własnym życiem i tworzyć osobne historie :) 2005 rok jest teraźniejszym dla opowiadania, więc historia będzie jednak głównie pisana w tej "strefie czasowej" :)

Mam nadzieję, że już nie nienawidzicie Draco, chociaż zastrzegam, że nie będzie tutaj całkowicie cukierkowatego Malfoy'a, bo takiego to ja nigdy nie polubię... :D